Door Jouri Knegt.
Ik zit in een mooie woonkamer in een portiekflat met een plastic bekertje thee in mijn handen. De woning is pas geschilderd en de verflucht is nog prominent aanwezig. De jongen tegenover me straalt van trots. “Dit ziet er netjes uit” zeg ik tegen hem. “Ja dat vind ik ook, ik heb alles zelf gedaan in een paar dagen tijd zegt de jongen”. “Keihard doorwerken, maar, dan heb je ook wat”. Ik neem een slok van mijn thee knik vol met ontzag. “Je bent handiger dan dat ik dat ben”.
We staan op voor de rondleiding. De jongen presenteert zijn woning net alsof we onszelf in MTV Cribs wanen. Ik vind het geweldig en zeg dat ik trots op hem ben. “Je hebt het ver geschopt hoor, moet je eens kijken wat je nu al voor elkaar hebt gekregen”. “Je eigen plek die je met niemand hoeft te delen”. “Kan je nog herinneren hoe het allemaal begon bij AHRA”? De jongen kon dit wel.
Hij vertelt over de beginperiode van de aanmelding toen hij nog thuis woonde en de problemen die hem toen parten speelden. Ruzie met zijn ouders, geen baan en hij zag geen mogelijkheden om verder te komen. “Die kamer was mijn redding.” zei hij. “Ik kan me ook nog herinneren dat je ook moeite had om je werk vast te houden”. “Hoe is dat je nou toch gelukt?” De jongen schiet in de lach en zei: “Ik was vroeger erg eigenwijs en begon te merken dat ik niet verder kwam. Op een gegeven moment heb ik mijn schouders eronder gezet en ben gewoon gaan solliciteren, elke keer opnieuw. Ik moest en zal die juiste baan vinden.” Uiteraard was hem dit ook gelukt. “Hoe lang zat je nu eigenlijk bij AHRA”? “Drie jaar heb ik er gezeten” We nemen afscheid en we gaan elkaar nog zeker zien.
Wat kan iemand toch veranderen in zo’n korte tijd.
