Het gaat om jou!

Door Ruben.

“Het zijn jouw doelen. Jij moet het willen.” zegt onze gedragsdeskundige tijdens een gesprek met een jongere. Het is een evaluatiegesprek waarin we terugkijken op de afgelopen maanden; checken of de begeleiding nog goed aansluit en wat nog nodig is om de doelen te bereiken.

Deze woorden herinneren me weer wat werken bij AHRA zo uniek maakt. De focus ligt op wat je als jongere zelf wil en niet wat de omgeving vindt. De jongere reageert ook wat onwennig en verbaasd. Gedragsdeskundige: “Als je iets niet wilt, moet je het ook gewoon niet doen. Het gaat om jou!” Er ontstaat een glimlach op het gezicht van de jongere. Het blijkt een lach van opluchting te zijn.

Een uurtje later loop ik met een andere jongere door een park. Drie keer per week zien we elkaar. Soms zitten we bij hem op de kamer, maar we wandelen ook vaak. Het maakt het praten vaak wat ontspannender. Voor de zekerheid neem ik een paraplu mee, want het is wisselvallig weer. Ik word hiervoor vriendelijk uitgelachen door hem.

Over een paar maanden wordt hij opgenomen in een verslavingskliniek. Hij heeft weinig vertrouwen in de behandeling en ziet er tegenop. Het maakt hem somber en heeft ook weinig vertrouwen in zichzelf dat hij het gaat redden. Na wat doorgepraat te hebben, vertelt hij waar hij eigenlijk van droomt. Hij stopt even met vertellen en zegt: “Ach, weet je, laat maar! Dit is toch niet haalbaar.” Ik vraag hem wat er voor nodig is om zijn droom te volgen. Voorzichtig begint hij weer te vertellen. Doordat hij zelf bedenkt welke stappen er gezet moeten worden, beseft hij dat zijn droom misschien wel dichterbij is dan gedacht. Door de weg naar zijn doel in kleine haalbare stapjes uit te zetten, kan hij nu al beginnen met het werken aan zijn toekomst. Het sombere is veranderd in enthousiasme. Hij heeft weer meer vertrouwen in zichzelf gekregen en durft weer te dromen.

Als we weer bij zijn kamer zijn, beseffen we dat het droog is gebleven. De paraplu is niet nodig geweest. Opnieuw word ik vriendelijk uitgelachen. “Zie je nu wel, ik had toch gelijk” zegt hij. Ik lach mee en reageer met een knipoog: “Zie je nu wel, dat je meer vertrouwen in jezelf mag hebben!”

Steeds opnieuw ontdek ik dat er zoveel kracht, moed en geloof in jongeren zit. Maar de omstandigheden maken dat het moeilijk is om dat zelf in te zien. Het is zo gaaf om als begeleider een spiegel voor ze te zijn en te benoemen welke kwaliteiten en talenten je werkelijk ziet.

Ik stap in de auto en ga weer door naar m’n volgende jongere.